İnsan kendi olmayı keşfettiği andan itibaren yolda olma hali, kendi iç benliğine doğru derinlemesine duygusal bir yolculuğa başlar. bu süreçte öncelikle objektif bir şekilde artılarını ve eksilerini tespit ederek ve onlarla yüzleşerek kendi çıkıntılarını okyanusta sürüklenen bir cam misali hayatın kendi doğal akışı içerisinde törpülemeye çalışır. Katedilen yol, sonuca odaklı olmaktan ziyade anın neslelliği ve doğallığı içerisinde değişme/ olgunlaşma halidir. Kendi düşüncelerini, duygularını iyiye doğruya ve öznelliğe evrildikçe önce kendinden sonra da aynı yolda birlikte yürüdüğü herkesten emin olur. Bu güven duygusu onu Allaha karşı da mutmain kılar. Çünkü savrulmaları azalır. Bireyin kendi ile olan savaşı temelde inanç eksikliğinden ya da doğruluğuna kani geldiği şeyleri hayata pratize etmekte zorlandığı için bu evrilme süreci oldukça sancılı gerçekleşir.

İnsanlar en çok kendine yabancı. Kişinin kendini doğru tanıması/ tanımlaması ve bu yönde bir seyir defteri oluşturması, kendi için yapacağı en doğru yatırımdır. Bunu başaramayan insan “ sanrılarının ve yanılgılarının “ girdabında mutsuz ve huzursuz bir haleti ruhiye ile hayatındaki insanları, mekanları ve meslekleri değiştirir durur. Her değişikliğin onu mutlu edeceğini sansa da bu mümkün olmaz.
Çünkü birey zihnini, dilini ve ruhunu kontrol etmeyi başardığında hem birey hem de “cins” olarak eril dişil kavgasına girmeden hayata karşı yerini konumlar. Bulunduğu hal ve konum; tüm zorluklarına karşın onu mutlu kılar.

Bunun yanında modern insanın, her şeyi anlamlandırma ve tanımlama hastalığı onun savrulmasına ve hayatın gerçek ritmine karşı ötekileştirmesine sebep oluyor. Çünkü tanım getirilen her durum ya da olgu onu bir kalıba sokarak doğallığını kaybettiriyor. Oysaki tanım getirmeden olayları kendi ritmi içinde yaşamak ipleri Allaha bırakarak tam bir teslimiyet halini yakalamak benliğin secde etme halidir. İnsan yaşadığı sürece deneyimliyor ve öğreniyor hayatı... yeterki bunun için farkındalık sahibi olsun..

O zaman başlıyor kendine yolculuğu ..
Kendime yolculuğum var....
bazen bir insanın bakışında bazen bir rüzgarın melteminde....
bazen de aynaya yansıyan aksimde..
kendi sularımla sarmalanıp ,kendi dalgalarımda coşuyorum...
.diplerimde ne cevherler , ne gemiler, ne kıymetli batıklar varmış..yeni yeni görüyorum...
dalıp en diplerime incilerimi çıkarıyorum,
kalbime mercandan sırça köşkler yapıyorum..
hiç olmadı batıklarımı parlatıyorum.....
ve ruhumu onarıp kaldığım yerden selamlıyorum güneşi ...