ALLAH CC YALANI SEVMEZ
YALAN YERE YEMİN EDENLERİ DE AFFETMEZ!
Yalan yere yemin etmenin ne denli kötü bir iş olduğunu bilmeyenimiz yoktur. Ama bunu bildiğimiz halde bir çoğu mu üç beş kuruş kazanalım diye türlü yalanlar söyleyip helal kazancının üzerine gölge düşürür. Çarşıda pazarda esnafların birçoğu sattığı mal ile pazarlık eden müşterilerine bin bir dereden su getirip: “Vallahi, Billahi bu malın sermayesi değil!” diye yeminler edip o malı kendi istediği fiyata sattığına birçoğumuz şahit olmuşuzdur.
Oysa pazarlık sünnettir. Ancak pazarlık yaparken yemin etmek ise kazancına leke sürer.
Bir başka konuda yalan söylemeye gelelim: Bir fakir ihtiyacı için birinden bir şeyler istese, o kişi yalan yere yemin edip yok demesi de çok yanlış bir tutumdur. Büyüklerimiz bize: “Kapına gelen ihtiyaç sahiplerini eli boş gönderme! Paran yok ise giyecek veya yiyecek bir şeyler ver. O da yoksa bir ekmek ver! Ver ki hanenin bereketi artsın!” derdi. Biz böyle gördük ve böyle yetiştik.
Şimdilerde bakıyorum da ticarette de yalan diz boyu! Yardım etme de, de maalesef öyle! Hani bir laf vardır: “Hep bana löp bana!” diye onun için ne bin kaldı ne bereket:
Geçenlerde bir takvim yaprağı arkasında güzel bir manzum menkıbe okudum çok hoşuma gitti bir de sizinle paylaşalım dedim. Gelin bakalım bu manzum menkıbede neler anlatılıyor sizde bir kulak verin:
TAŞ KESİLEN EKMEKLER
Bir cimri kadın varmış, Dalıp odaya yıldırım gibi, Yalan dedim yok yere Uşaklar hizmetçiler, Demiş: “Aman Yarabbi! Şimdi gözüm yaş dolu,
Erzak ile dolu kiler. Taş olmuşlar birer, birer, Ekmek sepeti taş dolu.
Yandaki viranede, Mutfaktaki bütün ekmekler! Hata ettim bir kere,
Bir perişan hanede! Cimri kadın sinirlenmiş, Kapanıp secde eder yere.
Zavallı bir aile, Hizmetçiye söylenmiş: Neyim varsa mal, para,
Düşkün fakir bir halde! “Bunda ne var akılsız, Alsın hepsini fakir fukara!”
Hepsi de üşümüş aç, Ekmek bayatlamış yalınız! Duası o an kabul olmuş,
Bir tas çorbaya muhtaç! Fırıncıya koş hemen, Eli açık, mert kul olmuş
Bir anne ve üç çocuk, Üç ekmek al yeniden!” Yaşamış nur içinde,
Hava soğuk mu soğuk? Hizmetçi koşar fırına, Kalbi huzur içinde!..
Fakir zengine varmış, Ekmekleri alıp çıkar yola.
Kapısında yalvarmış. Üç ekmekle dönerken,
“Ah ne olur efendim, Ağırlaşır ekmekler birden:
Lütfunuza güvendim. “Ne ağır ekmekmiş bu,
Bir dilim ekmek verin, Canım çıktı doğrusu.
Şu fakiri sevindirin!” Merak ettim bayağı,
Cimri kadın bu hale, Açıp bakalım torbayı!”
Hiç aldırmamış bile. Açınca torbayı yavaş,
“Hiç ekmeğim yok inan, Ne görsün? Üç tane taş!
Olsa vermez mi insan? Durmuyor mu yan yana?
Ekmek varsa taş olsun, Bir çığlıkla atarak divana,
Gözümüze yaş dolsun!” Yıkılmış cimri kadın.
Fakir kadın üzülmüş, Saçları darma dağın!
Gözünden yaş süzülmüş. Akşam kendine gelmiş,
Ümitsiz bir halde Ve Allah’a yönelmiş:
Yine dönmüş yıkık evine. Kalbi dolu endişe,
Zengin kadın bağırmış, Pişman yaptığı o işe:
Çocuklarını çağırmış: “Rabbim bağışla beni,
“Kızarmış yağlı ekmek, Gözüm açıldı yeni.
Hoşunuza gider pek. Kötü yollara saptım,
Söyleyin hizmetçiye, Dünya malına daldım.
Kesip koysun tepsiye.” Cimriye çıktı hep adım,
Biraz sonra girer içeri, Hiç kimseye acımadım.
Hizmetçilerden biri. Sabah gelen fakire,
