Bir zamanlar sela sesleri duyulurdu dört bir yanda. Müezzinler minarelerden haykırırdı kaybolan bir evladın adını.
Şimdi ise ekranlarımızda beş saniyelik bir hikâye:
“5 şehit var”…
Ne adı geçer ne memleketi.
Rakamlarla geçiştirilen ömürler.
Şehit haberleri, artık bildirim sesi kadar sürüyor.
Kapanan bir telefon ekranı kadar kısa.
Oysa o haber, bir annenin yüreğinde sonsuz bir yankı.
Bir çocuk için babasız büyümenin ilanı.
Bir eş için yarım kalmış bir hikâye.
Eskiden şehitler için ağlanırdı.
Komşular tabaklarla yemek taşırdı o eve.
Her gelenin duasında bir isim olurdu.
Şimdi ise sadece “şehit sayısı” bildiriliyor.
İsim yok.
Yüz yok.
Ses yok.
Sadece rakamlar.
Ama bir evde ışık hiç sönmez.
Bir yürek bir daha asla tam atmaz.
O rakamın ardında bir çocukluk vardır.
Bir asker selamı, bir düğün hayali, belki yeni yürümeye başlayan bir bebek.
Ve sonra…
Cenazeler.
Törenler.
Yüzü kameraya dönen “sahte beyler”…
Bir iki cümleyle geçiştirilen konuşmalar.
Yasın yerini gösteri alır.
Ve kameralar gidince, geriye kalan sadece: sessizlik.
Bizim ülkemizde hâlâ:
Evi yıkık, halısı hasır, döşeği çul bir annenin
Oğlu şehit, torunu yetim, gelini dul…
Ve hep aynı soruyu sorar içimizden biri:
Neden hep vatanı koruyanlar yoksuldur?
Hiç fark ettiniz mi?
İsimler değişir…
Memleketler değişir…
Tarih değişir…
Ama şehit evleri hiç değişmez.
İçeride hala divanın köşesinde katlanmış bir asker tişörtü vardır.
Yastığın altında oğul kokusu kalan bir battaniye.
Ve duvarda çerçevesi eskimiş bir fotoğraf:
Asker selamı veren bir gülüş.
Onlar bizim için bir sayı olabilir belki.
Ama bir anne için…
Bir eş için…
Bir evlat için…
Dünya durmuş, gökyüzü yere inmiştir.
Şehitlik, yüce bir makamdır.
Ama yoksullukla yan yana geldiğinde, bu ülkenin yüzüdür.
Sadece göklere değil, vicdanlara da taşınmalıdır bu acı.
Çünkü bir milleti güçlü yapan, sadece tankları değil,
Evladını toprağa veren anneyi unutmamasıdır.
Şehitleri sayıyla değil, isimleriyle, hikâyeleriyle, anılarıyla yaşatalım.
Yoksa bir gün…
Onlar değil, biz kayboluruz.
